Չգիտեմ՝ նո՞ր երևույթ է, թե՞ հին, բայց, ամեն դեպքում, սարսափելի է. տպավորություն է, որ շատերը, ցավոք, հասարակության ճնշող մեծամասնությունը ամեն օր սպասում է, թե ո՞վ է մի տեղ սայթաքելու, որպեսզի ոչնչացնեն, կոտրեն, փչացնեն մարդուն։
Փոխօգնության ու «ընկածին» մեծահոգաբար ձեռք մեկնելու ազգային հատկություն այդպես էլ չձևավորեցինք, իրար հարեհաս չդարձանք, թեպետ այլազգիների նկատմամբ գուցե հաճախ ավելի գթասիրտ ենք, քան ինքներս մեր նկատմամբ։ Նույնիսկ թշնամուն պատրաստ ենք ավելի մեծահոգաբար մոտենալ, քան ինքներս մեզ։
Առողջ հասարակության թիվ մեկ ցուցիչը երիտասարդներին սեփական կենսափորձով օգնելն ու իմաստուն խորհրդական դառնալն է, ինչպես որ հին ծերակուտականներն էին իմաստնությամբ կառավարում իրենց տոհմերն ու ցեղերը։
Մեզ արժեքային ու խորքային փոփոխություններ են պետք, որպեսզի 22-րդ դարի Հայ անհատը, ապա և հավաքականությունը լինի մեկ քայլ առաջ և արդի՝ իր արժեքային ու իդեալների համախմբով։
Արա Պողոսյան